De nieuwe monarchieën

Historici hebben veranderingen in enkele van Europa's leidende monarchieën van het midden van de vijftiende tot het midden van de zestiende eeuw geïdentificeerd en hebben het resultaat de 'nieuwe monarchieën' genoemd. De koningen en koninginnen van deze naties verzamelden meer macht, beëindigden burgerconflicten en moedigden handel en economische groei aan in een proces dat een einde maakte aan de middeleeuwse regeringsstijl en een vroegmoderne stijl creëerde.

Prestaties van de nieuwe monarchieën

De verandering in monarchie van middeleeuws naar vroegmodern ging gepaard met de accumulatie van meer macht door de troon, en een dienovereenkomstige afname van de macht van de aristocratie. Het vermogen om legers op te wekken en te financieren was beperkt tot de vorst, waarmee het feodale systeem van militaire verantwoordelijkheid waarop nobele trots en macht al eeuwenlang grotendeels was gebaseerd, effectief werd beëindigd. Bovendien werden krachtige nieuwe staande legers gecreëerd door de vorsten om hun koninkrijken en zichzelf te beveiligen, te handhaven en te beschermen. Nobles moesten nu dienen aan het koninklijk hof, of aankopen doen, voor kantoren, en die met semi-onafhankelijke staten, zoals de hertogen van Bourgondië in Frankrijk, werden stevig gekocht onder krooncontrole. De kerk kende ook een machtsverlies - zoals het vermogen om belangrijke ambten te benoemen - toen de nieuwe vorsten de heerschappij overnamen, van het uiterste Engeland dat brak met Rome, tot Frankrijk, waardoor de paus gedwongen werd een machtsoverdracht overeen te komen de koning.
Er ontstond een gecentraliseerde, bureaucratische regering, die een veel efficiëntere en bredere belastinginning mogelijk maakte, noodzakelijk om het leger en projecten te financieren die de macht van de vorst bevorderden. Wetten en feodale rechtbanken, die vaak aan de adel waren overgedragen, werden overgedragen aan de macht van de kroon en koninklijke officieren namen in aantal toe. Nationale identiteiten, met mensen die zichzelf begonnen te herkennen als onderdeel van een land, bleven evolueren, bevorderd door de macht van de vorsten, hoewel sterke regionale identificaties bleven. De achteruitgang van het Latijn als de taal van de regering en elites, en de vervanging ervan door de volkstaal, bevorderde ook een groter gevoel van eenheid. Naast het uitbreiden van de belastinginning, werden de eerste nationale schulden gecreëerd, vaak via regelingen met handelsbankiers.

Gemaakt door oorlog?

Historici die het idee van de nieuwe monarchieën aanvaarden, hebben gezocht naar de oorsprong van dit centraliserende proces. Meestal wordt beweerd dat de belangrijkste drijvende kracht de militaire revolutie is - zelf een zeer omstreden idee - waar de eisen van groeiende legers de groei van een systeem stimuleerden dat het nieuwe leger kon financieren en veilig organiseren. Maar groeiende bevolkingsgroepen en economische welvaart zijn ook aangehaald, waardoor de koninklijke schatkist wordt aangewakkerd en zowel de accumulatie van macht wordt toegestaan ​​als wordt bevorderd.

Wie waren de nieuwe monarchieën?

Er was een enorme regionale variatie in de koninkrijken van Europa en de successen en mislukkingen van de nieuwe monarchieën varieerden. Engeland onder Henry VII, die het land opnieuw verenigde na een periode van burgeroorlog, en Henry VIII, die de kerk hervormde en de troon machtigde, wordt meestal aangehaald als een voorbeeld van een nieuwe monarchie. Het Frankrijk van Charles VII en Louis XI, die de macht van vele edelen verbrak, is het andere meest voorkomende voorbeeld, maar Portugal wordt ook vaak genoemd. Het Heilige Roomse Rijk daarentegen - waar een keizer een losse groep kleinere staten regeerde - is precies het tegenovergestelde van de prestaties van de Nieuwe Monarchieën.

Effecten van de nieuwe monarchieën

De nieuwe monarchieën worden vaak genoemd als een sleutelfactor in de enorme maritieme expansie van Europa die plaatsvond in hetzelfde tijdperk, waarbij eerst Spanje en Portugal, en vervolgens Engeland en Frankrijk, grote en rijke overzeese rijken werden gegeven. Ze worden genoemd als de basis voor de opkomst van de moderne staten, hoewel het belangrijk is te benadrukken dat het geen 'natiestaten' waren, omdat het concept van de natie niet volledig geavanceerd was.