De Franse revolutie, het resultaat en de erfenis

Het resultaat van de Franse revolutie, die in 1789 begon en meer dan tien jaar duurde, had tal van sociale, economische en politieke gevolgen, niet alleen in Frankrijk, maar ook in Europa en daarbuiten. 

Prelude to Revolt

Tegen het einde van de jaren 1780 stond de Franse monarchie op instorten. Zijn betrokkenheid bij de Amerikaanse revolutie had het regime van koning Louis XVI failliet en wanhopig gemaakt om fondsen te werven door de rijken en de geestelijken te belasten. Jaren van slechte oogsten en stijgende prijzen voor basisproducten leidden tot sociale onrust onder de armen op het platteland en in de steden. Ondertussen is de groeiende middenklasse (bekend als de bourgeoisie) schuurde onder een absolute monarchale heerschappij en eiste politieke inclusie.

In 1789 riep de koning op tot een bijeenkomst van de Staten-Generaal - een adviesorgaan van geestelijken, edelen en bourgeoisie dat niet meer dan 170 jaar bijeen was gekomen - om steun te krijgen voor zijn financiële hervormingen. Toen de vertegenwoordigers in mei van dat jaar bijeenkwamen, konden ze het niet eens worden over hoe de vertegenwoordiging moet worden verdeeld.

Na twee maanden van bitter debat beval de koning afgevaardigden buitengesloten van de vergaderzaal. Als reactie kwamen ze op 20 juni bijeen op de koninklijke tennisbanen, waar de bourgeoisie, met de steun van vele geestelijken en edelen, zichzelf tot het nieuwe bestuursorgaan van de natie, de Nationale Vergadering, verklaarde en beloofde een nieuwe grondwet te schrijven.

Hoewel Lodewijk XVI in principe met deze eisen instemde, begon hij samen te werken om de Estates-Generaal te ondermijnen en troepen door het hele land te stationeren. Dit alarmeerde zowel de boeren als de middenklasse, en op 14 juli 1789 viel een menigte de gevangenis van Bastille aan en bezet deze uit protest en raakte een golf van gewelddadige demonstraties in het hele land af.

Op 26 augustus 1789 keurde de Nationale Vergadering de Verklaring van de Rechten van de Mens en van de Burger goed. Net als de Onafhankelijkheidsverklaring in de Verenigde Staten, garandeerde de Franse verklaring alle burgers gelijke, neergelegde eigendomsrechten en vrije vergadering, de absolute macht van de monarchie en de gevestigde representatieve regering. Het is niet verrassend dat Louis XVI weigerde het document te accepteren, wat weer een enorm publiek protest veroorzaakte.

The Reign of Terror

Twee jaar lang bestonden Louis XVI en de Nationale Vergadering ongemakkelijk als hervormers, radicalen en monarchisten die allemaal jockeyden voor politieke dominantie. In april 1792 verklaarde de Vergadering de oorlog aan Oostenrijk. Maar het ging snel slecht voor Frankrijk, toen de Oostenrijkse bondgenoot Pruisen deelnam aan het conflict; troepen uit beide landen bezetten al snel Franse bodem.

Op 10 augustus namen Franse radicalen de koninklijke familie gevangen in paleis Tuileries. Weken later, op 21 september, schafte de Nationale Vergadering de monarchie volledig af en verklaarde Frankrijk een republiek. Koning Louis en koningin Marie-Antoinette werden haastig berecht en schuldig bevonden aan verraad. Beide zouden worden onthoofd in 1793, Louis op 21 januari en Marie-Antoinette op 16 oktober.

Terwijl de Oostenrijks-Pruisische oorlog voortduurde, raakten de Franse regering en de samenleving in het algemeen in beroering. In de Nationale Assemblee greep een radicale groep politici de controle en begon hervormingen door te voeren, waaronder een nieuwe nationale kalender en de afschaffing van religie. Vanaf september 1793 werden duizenden Franse burgers, velen uit de midden- en hogere klassen, gearresteerd, berecht en geëxecuteerd tijdens een golf van gewelddadige repressie gericht tegen de tegenstanders van de Jacobijnen, de Reign of Terror genaamd. 

The Reign of Terror zou duren tot de volgende juli, toen de Jacobijnse leiders werden omvergeworpen en geëxecuteerd. In zijn kielzog kwamen voormalige leden van de Nationale Vergadering die de onderdrukking hadden overleefd naar voren en grepen de macht, waardoor een conservatieve terugslag op de lopende Franse revolutie ontstond.

Opkomst van Napoleon

Op 22 augustus 1795 keurde de Nationale Vergadering een nieuwe grondwet goed die een representatief regeringssysteem instelde met een tweekamerwetgevende wetgever die vergelijkbaar is met die in de VS. De Franse regering zou de komende vier jaar worden getroffen door politieke corruptie, binnenlandse onrust, een zwakke economie en voortdurende inspanningen van radicalen en monarchisten om de macht te grijpen. Het vacuüm betrad de Franse generaal Napoleon Bonaparte. Op 9 november 1799 wierp Bonaparte, gesteund door het leger, de Nationale Vergadering omver en verklaarde de Franse revolutie.

In het volgende anderhalf decennium kon hij de macht in eigen land consolideren terwijl hij Frankrijk leidde in een reeks militaire overwinningen in een groot deel van Europa en zichzelf in 1804 tot keizer van Frankrijk verklaarde. Tijdens zijn bewind zette Bonaparte de liberalisering voort die was begonnen tijdens de revolutie , hervorming van het burgerlijk wetboek, oprichting van de eerste nationale bank, uitbreiding van het openbaar onderwijs en grote investeringen in infrastructuur zoals wegen en riolering.

Toen het Franse leger buitenlandse landen veroverde, bracht hij deze hervormingen, bekend als de Napoleontische Code, met zich mee, waardoor de eigendomsrechten werden geliberaliseerd, de praktijk van het scheiden van joden in getto's werd beëindigd en alle mannen gelijk werden verklaard. Maar Napoleon zou uiteindelijk worden ondermijnd door zijn eigen militaire ambities en in 1815 worden verslagen door de Britten in de Slag bij Waterloo. Hij stierf in ballingschap op het mediterrane eiland St. Helena in 1821.

De erfenis en lessen van Revolution

Achteraf gezien is het gemakkelijk om de positieve erfenis van de Franse revolutie te zien. Het vestigde het precedent van een representatieve, democratische regering, nu het bestuursmodel in een groot deel van de wereld. Het vestigde ook liberale sociale principes van gelijkheid onder alle burgers, fundamentele eigendomsrechten en scheiding van kerk en staat, net zoals de Amerikaanse revolutie. 

Napoleons verovering van Europa verspreidde deze ideeën over het continent, terwijl de invloed van het Heilige Roomse Rijk, dat uiteindelijk in 1806 zou instorten, verder destabiliseerde. Het zaaide ook de zaden voor latere opstanden in 1830 en 1849 in heel Europa, waardoor de monarchale heerschappij werd losgemaakt of beëindigd dat zou leiden tot de oprichting van hedendaags Duitsland en Italië later in de eeuw, evenals het zaaien van de zaden voor de Frans-Pruisische oorlog en later de Eerste Wereldoorlog.

bronnen

• Redacteuren van de Encyclopaedia Brittanica. "Franse Revolutie." 7 februari 2018.
• History.com-personeel. "Franse Revolutie." History.com.
• Het personeel van de Open Universiteit. "Franse Revolutie." Open.edu.
• Roy Rosenzweig Centrum voor geschiedenis en nieuwe media-medewerkers. "Erfenissen van de revolutie." chnm.gmu.edu.