'The Catcher in the Rye' Thema's, symbolen en literaire apparaten

J.D. Salinger's The Catcher in the Rye is een klassiek coming of age-verhaal. Verteld door de zestienjarige Holden Caulfield, schildert de roman een portret van een worstelende tiener terwijl hij probeert zijn emotionele pijn te verbergen achter cynisme en valse wereldlijkheid. Door het gebruik van symboliek, jargon en een onbetrouwbare verteller onderzoekt Salinger thema's van onschuld versus foniciteit, vervreemding en dood.

Onschuld versus valsheid

Als u één woord moest kiezen om te vertegenwoordigen The Catcher in the Rye, het zou 'nep' zijn, Holden Caufield's belediging van keuze en een woord dat hij gebruikt om de meeste mensen te beschrijven die hij ontmoet en een groot deel van de wereld die hij tegenkomt. Voor Holden impliceert het woord artifice, een gebrek aan authenticiteit-pretentie. Hij beschouwt foniciteit als een teken van opgroeien, alsof volwassenheid een ziekte is en foniteit het meest voor de hand liggende symptoom. Hij heeft momenten van vertrouwen in jongere mensen, maar veroordeelt steevast alle volwassenen als telefoontjes.

De keerzijde hiervan is de waarde die Holden hecht aan onschuld, aan ongereptheid. Onschuld wordt meestal toegewezen aan kinderen, en Holden is geen uitzondering, omdat zijn jongere broers en zussen zijn genegenheid en respect waardig zijn. Zijn jongere zus Phoebe is zijn ideaal - ze is intelligent en opmerkzaam, getalenteerd en eigenzinnig, maar onschuldig aan de vreselijke kennis die Holden zelf heeft opgedaan met zijn extra zes jaar (met name over seks, waarvan Holden Phoebe wil beschermen). Holden's dode broer, Allie, achtervolgt hem juist omdat Allie dat wil altijd wees zo onschuldig, overleden zijn.

Een deel van de kwelling van Holden is zijn eigen spitsvondigheid. Hoewel hij zichzelf niet bewust aanklaagt, houdt hij zich bezig met veel nepgedrag dat hij zou verafschuwen als hij ze in zichzelf zou observeren. Ironisch genoeg voorkomt dit dat hij zelf onschuldig is, wat tot op zekere hoogte Holden's zelfhaat en mentale instabiliteit verklaart.

Vervreemding

Holden is geïsoleerd en vervreemd door de hele roman. Er zijn hints dat hij zijn verhaal vertelt vanuit een ziekenhuis waar hij herstelt van zijn instorting, en gedurende het hele verhaal zijn zijn avonturen consequent gericht op het maken van een soort menselijke verbinding. Holden saboteert voortdurend. Hij voelt zich eenzaam en geïsoleerd op school, maar een van de eerste dingen die hij ons vertelt, is dat hij niet naar de voetbalwedstrijd gaat die iedereen bijwoont. Hij maakt afspraken om mensen te zien en beledigt hen vervolgens en jaagt ze weg.

Holden gebruikt vervreemding om zichzelf te beschermen tegen spot en afwijzing, maar zijn eenzaamheid drijft hem om te blijven proberen verbinding te maken. Als gevolg hiervan groeit Holden's gevoel van verwarring en alarm omdat hij geen echt anker heeft met de wereld om hem heen. Omdat de lezer gebonden is aan het standpunt van Holden, wordt dat angstaanjagende gevoel volledig afgesneden te zijn van alles, van alles wat niet klopt, een visceraal onderdeel van het lezen van het boek.

Dood

Dood is de rode draad in het verhaal. Voor Holden is de dood abstract; hij is niet in de eerste plaats bang voor de fysieke feiten van het levenseinde, omdat hij het op 16-jarige leeftijd niet echt kan begrijpen. Wat Holden vreest voor de dood is de verandering die het met zich meebrengt. Holden wil voortdurend dat dingen onveranderd blijven en terug kunnen gaan naar betere tijden - een tijd waarin Allie nog leefde. Voor Holden was de dood van Allie een schokkende, ongewenste verandering in zijn leven, en hij is doodsbang voor meer verandering - meer dood - vooral als het gaat om Phoebe.

Symbolen

The Catcher in the Rye. Er is een reden waarom dit de titel van het boek is. Het lied dat Holden hoort, bevat de tekst 'als een lichaam een ​​lichaam ontmoet, dat door de rogge komt' dat Holden verkeerd hoort als 'als een lichaam een ​​lichaam vangt'. Hij vertelt later Phoebe dat dit is wat hij in het leven wil zijn, iemand die de onschuldigen "vangt" als ze uitglijden en vallen. De ultieme ironie is dat het nummer gaat over twee mensen die elkaar ontmoeten voor een seksuele ontmoeting, en Holden zelf is te onschuldig om te begrijpen dat.

De rode jachthoed. Holden draagt ​​een jachtpet waarvan hij eerlijk gezegd toegeeft dat het een beetje belachelijk is. Voor Holden is het een teken van zijn 'anderszijn' en zijn uniekheid - zijn isolatie van anderen. Met name verwijdert hij de hoed wanneer hij iemand ontmoet waarmee hij contact wil maken; Holden weet heel goed dat de hoed deel uitmaakt van zijn beschermende kleur.

De carrousel. De carrousel is het moment in het verhaal waarin Holden zijn verdriet loslaat en besluit dat hij zal stoppen met rennen en opgroeien. Kijkend naar Phoebe die erop rijdt, is hij voor het eerst gelukkig in het boek, en een deel van zijn geluk is dat hij zich voorstelt dat Phoebe de gouden ring grijpt - een riskante manoeuvre die een kind een prijs zou kunnen opleveren. De erkenning van Holden dat je kinderen soms zulke risico's moet laten nemen, is zijn overgave aan de onvermijdelijkheid om een ​​volwassene te worden en de jeugd achter zich te laten.

Literaire apparaten

Onbetrouwbare verteller. Holden vertelt je dat hij 'de meest geweldige leugenaar is die je ooit hebt gezien'. Holden ligt constant in het verhaal, verzint identiteiten en maskeert het feit dat hij van school is getrapt. Als gevolg hiervan kan de lezer de beschrijvingen van Holden niet per se vertrouwen. Zijn de mensen die hij "phonies" noemt echt slecht, of is het gewoon hoe Holden wil dat je ze ziet?

Slang. Het jargon en de tienertaal van het verhaal zijn vandaag verouderd, maar de toon en stijl waren opmerkelijk toen het werd gepubliceerd voor de manier waarop Salinger de manier vastlegde waarop een tiener dingen ziet en denkt. Het resultaat is een roman die ondanks het verstrijken van de tijd nog authentiek en confessioneel aanvoelt. Holden stijl van het vertellen van het verhaal onderstreept ook zijn karakter - hij gebruikt godslastering en jargonwoorden zeer zelfbewust om te shockeren en zijn verwarde en wereldse manieren te demonstreren. Salinger gebruikt ook het gebruik van "vulwoorden" in het verhaal van Holden, waardoor het verhaal het gevoel heeft dat je wordt gesproken, alsof Holden je dit verhaal persoonlijk vertelt.