Samenvatting van het korte verhaal Zoetheid van Toni Morrison

De Amerikaanse auteur Toni Morrison (1931) is verantwoordelijk voor enkele van de meest complexe en boeiende literatuur over ras in beide 20^th en 21^st eeuwen. The Bluest Eye (1970) presenteert een hoofdpersoon die wit met blauwe ogen wil zijn. In 1987 won de Pulitzer-prijs geliefd, een ontsnapte slaaf wordt achtervolgd door de dochter die ze heeft vermoord om haar - hoe brutaal ook - te bevrijden van de slavernij. hoewel paradijs (1997) opent met de huiveringwekkende regel: "Ze schieten eerst het blanke meisje neer, maar de rest nemen ze de tijd", wordt de lezer nooit verteld welke van de personages wit is. 

Morrison schrijft zelden korte fictie, dus als ze dat doet, is het logisch om rechtop te zitten en op te letten. 'Recitatif' uit 1983 wordt zelfs beschouwd als haar enige gepubliceerde korte verhaal. Maar 'Sweetness', een fragment uit de roman van Morrison God help het kind (2015) is gepubliceerd in De New Yorker als een op zichzelf staand stuk, dus het lijkt redelijk om het als een kort verhaal te behandelen. Vanaf dit schrijven kun je 'Sweetness' gratis lezen op De New Yorker.

De schuld geven

Verteld vanuit het oogpunt van Sweetness, de moeder met een lichte huid van een baby met een hele donkere huid, begint het verhaal met deze verdedigende lijnen: "Het is niet mijn schuld. Dus je kunt me niet kwalijk nemen."

Op het eerste gezicht lijkt Sweetness zichzelf vrij te maken van de schuld van het baren van een dochter 'zo zwart dat ze me bang maakte'. Maar tegen het einde van het verhaal vermoedt ze dat ze zich misschien ook schuldig zou voelen over de ruwe manier waarop ze haar dochter, Lula Ann, heeft behandeld. In hoeverre kwam haar wreedheid voort uit een oprechte bezorgdheid die ze nodig had om Lula Ann voor te bereiden op een wereld die haar onvermijdelijk oneerlijk zou behandelen? En in hoeverre kwam het eenvoudig voort uit haar eigen afkeer van het uiterlijk van Lula Ann?

Huidrechten

In 'Sweetness' slaagt Morrison erin om ras- en huidskleur in een spectrum te plaatsen. Hoewel Sweetness Afro-Amerikaans is, voelt ze, als ze de donkere huid van haar baby ziet, dat er iets "verkeerd ... [echt] verkeerd" is. De baby brengt haar in verlegenheid. Zoetheid wordt gegrepen door een verlangen om Lula Ann met een deken te smoren, ze verwijst naar haar met de denigrerende term "kieskeurig" en ze vindt een beetje "heks" over de ogen van het kind. Ze neemt afstand van het kind door Lula Ann te vertellen dat ze haar 'Sweetness' noemt in plaats van 'Mama'.

Lula Ann's donkere huidskleur vernietigt het huwelijk van haar ouders. Haar vader is ervan overtuigd dat zijn vrouw een affaire moet hebben gehad; antwoordt ze door te zeggen dat de donkere huid van zijn kant van het gezin moet komen. Het is deze suggestie - niet haar waargenomen ontrouw - die resulteert in zijn vertrek.

Leden van de familie van Sweetness zijn altijd zo bleek geweest dat velen van hen hebben gekozen om te 'slagen' voor wit, in sommige gevallen alle contact met hun familieleden afsnijden om dit te doen. Voordat de lezer echt de kans heeft om ontzet te raken over de waarden hier, heeft Morrison een tweede persoon in dienst om dergelijke gedachten kort te houden. Zij schrijft:

"Sommigen van jullie denken waarschijnlijk dat het slecht is om ons te groeperen op huidskleur - hoe lichter hoe beter ..."

Ze volgt dit met een lijst van enkele van de vernederingen die zich ophopen volgens de duisternis van iemands huid: gespuugd of elleboog, verboden om hoeden te passen of het toilet in warenhuizen te gebruiken, verplicht om te drinken van "Alleen Gekleurd" waterfonteinen, of "een nikkel betalen bij de kruidenier voor een papieren zak die gratis is voor witte shoppers."

Gezien deze lijst is het gemakkelijk te begrijpen waarom sommige leden van Sweetness's familie ervoor hebben gekozen gebruik te maken van wat zij "huidprivileges" noemt. Lula Ann, met haar donkere huid, zal nooit de kans krijgen om zo'n keuze te maken.

ouderschap

Lula Ann verlaat Sweetness bij de eerste gelegenheid en verhuist naar Californië, zo ver weg als ze kan. Ze stuurt nog steeds geld, maar ze heeft Sweetness niet eens haar adres gegeven. Vanaf dit vertrek concludeert Sweetness: "Wat je met kinderen doet, is belangrijk. En ze zullen het misschien nooit vergeten."

Als Sweetness enige schuld verdient, is het misschien om het onrecht in de wereld te accepteren in plaats van te proberen het te veranderen. Ze is echt verrast om te zien dat Lula Ann, als volwassene, er opvallend uitziet en haar zwartheid "in haar voordeel in mooie witte kleding" gebruikt. Ze heeft een succesvolle carrière, en zoals Sweetness opmerkt, is de wereld veranderd: "Blauw-zwarten zijn overal op tv, in modebladen, commercials, zelfs in de hoofdrol in films." Lula Ann woont in een wereld waarvan Sweetness niet had gedacht dat het mogelijk was, waardoor Sweetness op sommige niveaus deel uitmaakt van het probleem.

Toch zal Sweetness, ondanks sommige spijt, zichzelf niet kwalijk nemen en zeggen: "Ik weet dat ik het beste voor haar heb gedaan onder de omstandigheden." Lula Ann staat op het punt een eigen baby te krijgen en Sweetness weet dat ze op het punt staat te ontdekken hoe de wereld "verandert als je ouder bent".