Pendleton Act

De Pendleton Act was een wet aangenomen door het Congres en ondertekend door president Chester A. Arthur in januari 1883, die het ambtenarenapparaat van de federale overheid hervormde.

Een hardnekkig probleem, dat teruggaat tot de vroegste dagen van de Verenigde Staten, was het verstrekken van federale banen. Thomas Jefferson verving in de vroegste jaren van de 19e eeuw enkele Federalisten, die hun overheidstaken hadden bereikt tijdens de regeringen van George Washington en John Adams, met mensen die nauwer aansluiten bij zijn eigen politieke opvattingen.

Dergelijke vervangingen van overheidsfunctionarissen werden in toenemende mate standaardpraktijk onder wat bekend werd als het Spoils-systeem. In het tijdperk van Andrew Jackson werden banen in de federale overheid routinematig gegeven aan politieke aanhangers. En veranderingen in de administratie kunnen grote veranderingen teweegbrengen bij het federale personeel.

Dit systeem van politieke steun werd diepgeworteld en naarmate de regering groeide, werd de praktijk uiteindelijk een groot probleem.

Tegen de tijd van de burgeroorlog was het algemeen aanvaard dat werk voor een politieke partij iemand recht gaf op een baan op de openbare loonlijst. En er waren vaak wijdverbreide meldingen van steekpenningen om banen te krijgen en banen die werden toegekend aan vrienden van politici, hoofdzakelijk als indirect steekpenningen. President Abraham Lincoln klaagde routinematig over kantoorzoekers die eisen stelden aan zijn tijd.

In de jaren na de burgeroorlog begon een beweging om het systeem van banenuitgifte te hervormen, en in de jaren 1870 werd enige vooruitgang geboekt. De moord op president James Garfield in 1881 door een gefrustreerde kantoorzoeker zette het hele systeem echter in de schijnwerpers en versterkte oproepen tot hervorming.

Opstellen van de Pendleton Act

De Pendleton Civil Service Reform Act is genoemd naar zijn hoofdsponsor, senator George Pendleton, een democraat uit Ohio. Maar het werd voornamelijk geschreven door een bekende advocaat en kruisvaarder voor hervorming van het ambtenarenapparaat, Dorman Bridgman Eaton (1823-1899).

Tijdens het bestuur van Ulysses S. Grant was Eaton hoofd geweest van de eerste ambtenarencommissie, die bedoeld was om misbruiken te beteugelen en de ambtenaren te reguleren. Maar de commissie was niet erg effectief. En toen het Congres zijn fondsen in 1875 afsneed, na slechts enkele jaren van werking, werd het doel ervan gedwarsboomd.

In de jaren 1870 had Eaton Groot-Brittannië bezocht en zijn ambtenarenstelsel bestudeerd. Hij keerde terug naar Amerika en publiceerde een boek over het Britse systeem waarin werd gesteld dat Amerikanen veel van dezelfde praktijken hanteren.

De moord op Garfield en de invloed ervan op de wet

Presidenten waren al tientallen jaren geïrriteerd door kantoorzoekers. Bijvoorbeeld, zoveel mensen die op zoek waren naar banen in de overheid, bezochten het Witte Huis tijdens het bestuur van Abraham Lincoln dat hij een speciale gang bouwde die hij kon gebruiken om te voorkomen dat ze hen tegenkwamen. En er zijn veel verhalen over Lincoln die klaagde dat hij zoveel van zijn tijd moest doorbrengen, zelfs op het hoogtepunt van de burgeroorlog, met mensen die specifiek naar Washington reisden om te lobbyen voor een baan.

De situatie werd veel ernstiger in 1881, toen nieuw ingehuldigde president James Garfield werd gestalkt door Charles Guiteau, die was afgewezen nadat hij agressief een baan bij de overheid had gezocht. Guiteau was zelfs op een gegeven moment uit het Witte Huis uitgeworpen toen zijn pogingen om bij Garfield te lobbyen voor een baan te agressief werden.

Guiteau, die leek te lijden aan een psychische aandoening, benaderde uiteindelijk Garfield in een treinstation in Washington. Hij haalde een revolver tevoorschijn en schoot de president achterin.

Het schieten op Garfield, dat uiteindelijk fataal zou worden, schokte natuurlijk de natie. Het was de tweede keer in 20 jaar dat een president werd vermoord. En wat vooral schandalig leek, was het idee dat Guiteau, althans gedeeltelijk, was gemotiveerd door zijn frustratie omdat hij geen felbegeerde baan had gekregen via het beschermheerschap.

Het idee dat de federale overheid de overlast en het potentiële gevaar van politieke kantoorzoekers moest wegnemen, werd een dringende zaak.

Het ambtenarenapparaat hervormd

Voorstellen zoals die van Dorman Eaton werden plotseling veel serieuzer genomen. Volgens de voorstellen van Eaton zou het ambtenarenapparaat banen toekennen op basis van verdiensteonderzoeken, en een commissie van ambtenaren zou toezicht houden op het proces.