Overzicht van Teddy Roosevelt's Bull Moose Party Beliefs

De Bull Moose Party was de onofficiële naam van de progressieve partij van president Teddy Roosevelt uit 1912. De bijnaam zou zijn voortgekomen uit een citaat van Theodore Roosevelt. Toen hem werd gevraagd of hij geschikt was om president te worden, antwoordde hij dat hij zo fit was als een "stier-eland".

Herkomst van de Bull Moose Party

Theodore Roosevelt's ambtstermijn als president van de Verenigde Staten liep van 1901 tot 1909. Roosevelt werd oorspronkelijk gekozen tot vice-president op hetzelfde ticket als William McKinley in 1900, maar in september 1901 werd McKinley vermoord en beëindigde Roosevelt de termijn van McKinley. Hij rende toen en won het presidentschap in 1904.

Tegen 1908 had Roosevelt besloten niet meer te vluchten en hij spoorde zijn persoonlijke vriend en bondgenoot William Howard Taft aan om in zijn plaats te rennen. Taft werd gekozen en won vervolgens het presidentschap voor de Republikeinse Partij. Roosevelt werd ongelukkig met Taft, vooral omdat hij niet volgde wat Roosevelt als progressief beleid beschouwde.

In 1912 bracht Roosevelt zijn naam naar voren om opnieuw de genomineerde van de Republikeinse Partij te worden, maar de Taft-machine zette de supporters van Roosevelt onder druk om op Taft te stemmen of hun baan te verliezen, en de partij koos ervoor om bij Taft te blijven. Deze boose Roosevelt, die de conventie verliet en vervolgens zijn eigen partij, de Progressive Party, vormde uit protest. Hiram Johnson of California werd gekozen als zijn running mate.

Het platform van de Bull Moose Party

De Progressive Party is gebouwd op basis van de ideeën van Roosevelt. Roosevelt heeft zichzelf afgeschilderd als een pleitbezorger voor de gemiddelde burger, die volgens hem een ​​grotere rol zou moeten spelen in de regering. Zijn lopende partner Johnson was een progressieve gouverneur van zijn staat, die een record had in het succesvol implementeren van sociale hervormingen.

Trouw aan de vooruitstrevende overtuigingen van Roosevelt riep het platform van de partij op tot belangrijke hervormingen, zoals vrouwenkiesrecht, sociale bijstand voor vrouwen en kinderen, boerderijhulp, herzieningen in het bankwezen, ziektekostenverzekeringen in de industrie en werknemersvergoeding. De partij wilde ook een gemakkelijkere methode om de grondwet te wijzigen.

Veel prominente sociale hervormers werden aangetrokken door de Progressieven, waaronder Jane Addams van Hull House, Enquête tijdschriftredacteur Paul Kellogg, Florence Kelley van Henry Street Settlement, Owen Lovejoy van de National Child Labour Committee en Margaret Dreier Robins van de National Women's Trade Union.

Verkiezing van 1912

In 1912 kozen kiezers tussen Taft, Roosevelt en Woodrow Wilson, de Democratische kandidaat.

Roosevelt deelde veel van het progressieve beleid van Wilson, maar zijn kernsteun kwam van ex-republikeinen die van de partij afliepen. Taft werd verslagen en kreeg 3,5 miljoen stemmen in vergelijking met 4,1 miljoen van Roosevelt. Samen verdienden Taft en Roosevelt een gecombineerde 50% van de populaire stem op de 43% van Wilson. De twee voormalige bondgenoten verdeelden de stemming echter en openden de deur voor de overwinning van Wilson.

Midterm verkiezingen van 1914

Terwijl de Bull Moose-partij in 1912 op nationaal niveau verloor, werd deze aangedreven door de kracht van steun. De partij wordt nog steeds versterkt door de Rough Rider-persona van Roosevelt en heeft kandidaten voor de verkiezingen bij verschillende nationale en lokale verkiezingen genoemd. Ze waren ervan overtuigd dat de Republikeinse Partij zou worden weggevaagd, waardoor de Amerikaanse politiek aan de Progressieven en Democraten zou worden overgelaten.

Na de campagne van 1912 ging Roosevelt echter op expeditie naar geografische en natuurlijke geschiedenis naar de Amazone in Brazilië. De expeditie, die in 1913 begon, was een ramp en Roosevelt keerde terug in 1914, ziek, lusteloos en broos. Hoewel hij publiekelijk zijn belofte hernieuwde om tot het einde voor zijn Progressive Party te vechten, was hij niet langer een robuust figuur.

Zonder de energieke steun van Roosevelt waren de verkiezingsresultaten van 1914 teleurstellend voor de Bull Moose-partij, omdat veel kiezers terugkeerden naar de republikeinse partij.

Einde van de Bull Moose Party

In 1916 was de Bull Moose Party veranderd: een prominente leider, Perkins, was ervan overtuigd dat de beste weg was om zich te verenigen met Republikeinen tegen de Democraten. Terwijl de Republikeinen geïnteresseerd waren om zich te verenigen met de Progressieven, waren ze niet geïnteresseerd in Roosevelt.

In elk geval weigerde Roosevelt de nominatie nadat de Bull Moose Party hem had gekozen als standaarddrager in de presidentsverkiezingen. De partij probeerde vervolgens de nominatie te geven aan Charles Evan Hughes, een zittende rechtbank in het Hooggerechtshof. Hughes weigerde ook. De Progressieven hielden hun laatste vergadering van het uitvoerend comité op 24 mei 1916 in New York, twee weken vóór de Republikeinse Nationale Conventie. Maar ze konden geen redelijk alternatief voor Roosevelt bedenken.