Nushu, een vrouwentaal van China

Nushu of Nu Shu betekent letterlijk 'schrijven van een vrouw' in het Chinees. Het script is ontwikkeld door boerenvrouwen in de provincie Hunan, China, en gebruikt in de provincie Jiangyong, maar waarschijnlijk ook in de nabijgelegen provincies Daoxian en Jianghua. Het was bijna uitgestorven voordat het zeer recent werd ontdekt. De oudste items zijn van de zeer vroege 20^th eeuw, hoewel wordt aangenomen dat de taal veel oudere wortels heeft.

Het script werd vaak gebruikt in borduurwerk, kalligrafie en handwerk gemaakt door vrouwen. Het wordt gevonden op papier (inclusief letters, geschreven poëzie en op objecten zoals fans) en geborduurd op stof (inclusief op quilts, schorten, sjaals, zakdoeken). Voorwerpen werden vaak begraven met vrouwen of werden verbrand.

Hoewel het soms als een taal wordt gekenmerkt, kan het beter als een script worden beschouwd, omdat de onderliggende taal hetzelfde lokale dialect was dat ook werd gebruikt door de mannen in het gebied, en meestal door de mannen geschreven in Hanzi-karakters. Nushu is, net als andere Chinese karakters, in kolommen geschreven, met karakters die van boven naar beneden in elke kolom lopen en kolommen die van rechts naar links worden geschreven. Chinese onderzoekers tellen tussen de 1000 en 1500 tekens in het script, inclusief varianten voor dezelfde uitspraak en functie; Orie Endo (hieronder) heeft geconcludeerd dat het script ongeveer 550 verschillende tekens bevat. Chinese karakters zijn meestal ideogrammen (die ideeën of woorden vertegenwoordigen); Nushu-tekens zijn meestal fonogrammen (die geluiden vertegenwoordigen) met sommige ideogrammen. Vier soorten slagen maken u de karakters: stippen, horizontale lijnen, verticale lijnen en bogen.

Volgens Chinese bronnen ontdekte Gog Zhebing, een leraar in Zuid-Centraal China, en professor in de taalkunde Yan Xuejiong, kalligrafie die werd gebruikt in de prefectuur Jiangyong. In een andere versie van de ontdekking bracht een oude man, Zhou Shuoyi, deze onder de aandacht, waarbij hij een gedicht van tien generaties in zijn familie bewaarde en het schrijven in de jaren 1950 begon te bestuderen. De culturele revolutie, zei hij, onderbrak zijn studie en zijn boek uit 1982 bracht het onder de aandacht van anderen.

Het script was lokaal goed bekend als 'schrijven van een vrouw' of nüshu, maar het was niet eerder onder de aandacht gekomen van taalkundigen, of althans van de academische wereld. Op dat moment overleefden ongeveer een dozijn vrouwen die Nushu begrepen en konden schrijven.

De Japanse professor Orie Endo van de Bunkyo University in Japan studeert sinds de jaren negentig Nushu. Ze werd eerst blootgesteld aan het bestaan ​​van de taal door een Japanse taalonderzoeker, Toshiyuki Obata, en leerde vervolgens meer in China aan de Universiteit van Beijing van professor prof. Zhao Li-ming. Zhao en Endo reisden naar Jiang Yong en interviewden oudere vrouwen om mensen te vinden die de taal konden lezen en schrijven.

• Orie Endo: 1999 onderzoeksrapport (Engels): Endangered System of Women's Writing from Hunan China (gepresenteerd op de Association of Asian Studies Conference, maart 1999.
• Orie Endo: Nushu in 2011, inclusief informatie over een in Japan gemaakte documentaire 'The Chinese Women's Script for Writing Sorrow'.

Het gebied waar het is gebruikt, is een gebied waar het Han-volk en het Yao-volk hebben geleefd en vermengd, inclusief huwelijk en het mengen van culturen. Historisch gezien was het ook een gebied met een goed klimaat en succesvolle landbouw.

De cultuur in het gebied werd eeuwenlang door mannen gedomineerd en vrouwen mochten geen onderwijs volgen. Er was een traditie van 'gezworen zussen', vrouwen die niet biologisch verwant waren maar die zich inzetten voor vriendschap. In het traditionele Chinese huwelijk werd exogamie beoefend: een bruid trad toe tot de familie van haar man en zou moeten verhuizen, soms ver weg, haar geboortefamilie niet meer of slechts zelden zien. De nieuwe bruiden stonden dus onder controle van hun echtgenoten en schoonmoeders nadat ze waren getrouwd. Hun namen werden geen onderdeel van genealogieën.

Veel van de Nushu-geschriften zijn poëtisch, geschreven in een gestructureerde stijl en werden geschreven over het huwelijk, inclusief over het verdriet van scheiding. Andere geschriften zijn brieven van vrouwen aan vrouwen, zoals ze via dit script voor alleen vrouwen vonden, een manier om in contact te blijven met hun vrouwelijke vrienden. De meeste uitingen van gevoelens en velen gaan over verdriet en ongeluk.

Omdat het geheim was, zonder verwijzingen ernaar in documenten of genealogieën, en veel van de geschriften begraven bij de vrouwen die de geschriften bezaten, is het niet autoritair bekend wanneer het script begon. Sommige geleerden in China accepteren het script niet als een aparte taal, maar als een variant op Hanzi-personages. Anderen geloven dat het misschien een overblijfsel is geweest van een nu verloren script van Oost-China.

Nushu daalde in de jaren 1920 toen hervormers en revolutionairen het onderwijs begonnen uit te breiden met vrouwen en de status van vrouwen te verhogen. Hoewel sommige oudere vrouwen probeerden het script aan hun dochters en kleindochters te onderwijzen, vonden de meesten het niet waardevol en leerden het niet. Zo konden steeds minder vrouwen de gewoonte behouden.

Het Nüshu Culture Research Center in China is opgericht om Nushu en de cultuur eromheen te documenteren en te bestuderen en om het bestaan ​​ervan bekend te maken. Zhuo Shuoyi heeft in 2003 een woordenboek met 1800 tekens, inclusief varianten, gemaakt; het bevat ook opmerkingen over grammatica. Ten minste 100 manuscripten zijn bekend buiten China.

Een tentoonstelling in China die in april 2004 werd geopend, was gericht op Nushu.

• China onthult vrouwenspecifieke taal aan het publiek - People's Daily, Engelse editie