Koning Jan van Engeland

Koning John was koning van Engeland van 1199 tot 1216. Hij verloor veel van de Angevin-landen van zijn familie op het continent en werd gedwongen talloze rechten toe te kennen aan zijn baronnen in de Magna Carta, wat ertoe heeft geleid dat John als een kolossale mislukking werd beschouwd. In latere jaren zijn veel slechte reputaties teruggedrongen door moderne aanhangers, en terwijl John's financiële management nu opnieuw wordt beoordeeld, zag de verjaardag van de Magna Carta dat bijna elke populaire commentator John bekritiseerde voor - op zijn best - vreselijk leiderschap en in het slechtste geval vreselijke onderdrukking. Hoewel historici positiever zijn, komt dit niet door. Zijn vermiste goud verschijnt om de paar jaar in de nationale Engelse kranten, maar wordt nooit gevonden.

Jeugd en strijd om de kroon

Koning John was de jongste zoon van koning Henry II van Engeland en Eleanor van Aquitanië om zijn jeugd te overleven, geboren in 1166. Het lijkt erop dat John de favoriete zoon van Henry was, en dus probeerde de koning hem grote landen te vinden om van te leven. Een toekenning van verschillende kastelen, gegeven toen John voor het eerst trouwde (met een Italiaanse erfgename), veroorzaakte woede onder zijn broers en begon een oorlog tussen hen. Henry II won, maar John kreeg slechts een beetje land in de resulterende nederzetting. John werd in 1176 verloofd met Isabella, erfgenaam van het rijke graafschap Gloucester. Toen Johns oudere broer Richard erfgenaam werd van de troon van zijn vader, wilde Henry II Richard promoten om Engeland, Normandië en Anjou te erven, en John Richard's huidige bezit van Aquitaine geven, maar Richard weigerde zelfs dit toe te staan, en nog een ronde van familieoorlogvoering gevolgd.

Henry wees het Koninkrijk Jeruzalem af voor zowel hemzelf als Johannes (die smeekte het te aanvaarden), en toen werd John opgesteld voor het bevel van Ierland. Hij bezocht maar bleek ernstig indiscrete, het ontwikkelen van een zorgeloze reputatie en een mislukte terugkeer naar huis. Toen Richard weer in opstand kwam - Henry II weigerde destijds Richard te erkennen als zijn erfgenaam - steunde John hem. Het conflict brak Henry en hij stierf.

Toen Richard in juli 1189 koning Richard I van Engeland werd, werd John graaf van Mortain, en kreeg hij andere landen en een groot inkomen, bleef hij als Lord of Ireland en trouwde hij uiteindelijk met Isabella. In ruil daarvoor beloofde John uit Engeland te blijven toen Richard op kruistocht ging, hoewel hun moeder Richard overhaalde om deze clausule te laten vallen. Richard ging toen en vestigde een staat van beleg waardoor hij generaties lang als een held werd beschouwd; John, die thuis bleef, zou precies het tegenovergestelde bereiken. Hier, net als bij de aflevering van Jeruzalem, had John's leven heel anders kunnen eindigen.

De man die Richard de leiding over Engeland gaf werd al snel niet populair en John richtte een bijna rivaliserende regering op. Terwijl de oorlog opdoemde tussen John en de officiële regering, stuurde Richard een nieuwe man terug uit de kruistocht om de leiding te nemen en dingen op te lossen. John's hoop op onmiddellijke controle werd tenietgedaan, maar hij stelde nog steeds de troon voor, soms in samenwerking met de koning van Frankrijk, die een lange traditie van inmenging in hun rivaal voortzette. Toen Richard gevangen werd genomen toen hij terugkeerde van de kruistocht, tekende John een deal met de Fransen en maakte een beweging voor de kroon van Engeland zelf, maar faalde. John was echter bereid om opmerkelijke delen van het land van zijn broer aan de Fransen over te geven in ruil voor hun erkenning, en dit werd bekend. Bijgevolg, toen Richard's losgeld werd betaald, en hij terugkeerde in 1194, werd John verbannen en ontdaan van alle bezittingen. Richard gaf sommigen toe in 1195, keerde enkele landen terug, en volledig in 1196 toen John de erfgenaam van de Engelse troon werd.

John als koning

In 1199 stierf Richard - tijdens een campagne, gedood door een (on) gelukkig schot, voordat hij zijn reputatie kon ruïneren - en John claimde de troon van Engeland. Hij werd aanvaard door Normandië en zijn moeder verzekerde Aquitaine, maar zijn claim op de rest was in moeilijkheden. Hij moest vechten en onderhandelen en hij werd uitgedaagd door zijn neef Arthur. Ter afsluiting van de vrede, behield Arthur Bretagne (gehouden van John), terwijl John zijn land behield aan de koning van Frankrijk, die werd erkend als de overheerser van John op het continent, op een manier die groter was dan ooit uit John's vader was verdreven. Dit zou later in het bewind een cruciale impact hebben. Historici die Johns vroege regering nauwlettend in de gaten hebben gehouden, hebben echter vastgesteld dat een crisis al was begonnen: veel edelen wantrouwden John vanwege zijn eerdere acties en betwijfelden of hij ze correct zou behandelen.

Het huwelijk met Isabella van Gloucester werd ontbonden vanwege vermeende bloedverwantschap en John zocht naar een nieuwe bruid. Hij vond er een in de vorm van een andere Isabella, erfgename van Angoulême, en hij trouwde met haar terwijl hij probeerde zich te bemoeien met de machinaties van de familie Angoulême en Lusignan. Helaas was Isabella verloofd met Hugh IX de Lusignan, en het resultaat was een opstand van Hugh en de betrokkenheid van de Franse koning Filips II. Als Hugh met Isabella was getrouwd, zou hij de macht hebben gehad over een machtige regio en de macht van John in Aquitanië hebben bedreigd, dus de pauze kwam ten goede aan John. Maar terwijl het trouwen met Isabella een provocatie voor Hugh was, bleef John de man afsnijden en boos maken, terwijl hij zijn opstand duwde.

In zijn positie als Franse koning beval Philip John aan zijn hof (zoals elke andere edelman die land van hem in handen had), maar John weigerde. Philip trok vervolgens Johns land in en er begon een oorlog, maar dit was meer een beweging om de Franse kroon te versterken dan enige geloofsstem in Hugh. John begon met het vangen van een massa leidende rebellen die zijn moeder belegerden maar het voordeel weggooiden. Een van de gevangenen, zijn neef Arthur van Bretagne, stierf echter op mysterieuze wijze en leidde de meeste tot de moord op John. Tegen 1204 hadden de Fransen Normandië ingenomen - de baronnen van John ondermijnden zijn oorlogsplannen in 1205 - en tegen het begin van 1206 hadden ze Anjou, Maine en brokken van Poitou ingenomen terwijl edelen John overal verlieten. John liep het gevaar alle landen te verliezen die zijn voorgangers op het continent hadden verworven, hoewel hij in 1206 kleine winsten wist te maken om de zaken te stabiliseren.

Nadat hij beiden gedwongen was om permanenter in Engeland te verblijven en meer geld uit zijn koninkrijk te produceren voor oorlog, ging John verder met het ontwikkelen en versterken van de koninklijke regering. Aan de ene kant gaf dit de kroon meer middelen en versterkte de koninklijke macht, aan de andere kant verstoorde het de edelen en maakte het John, al een militaire mislukking, nog impopulairder. John tourde uitgebreid in Engeland, waarbij hij veel rechtszaken persoonlijk hoorde: hij had een grote persoonlijke interesse in en een groot vermogen voor het beheer van zijn koninkrijk, hoewel het doel altijd meer geld was voor de kroon.

Toen de aanblik van Canterbury beschikbaar werd in 1206, werd John's nominatie - John de Gray - geannuleerd door paus Innocentius III, die Stephen Langton voor de positie verzekerde. John maakte bezwaar en citeerde traditionele Engelse rechten, maar in het volgende argument excommuniceerde Innocent John. De laatste begon nu met het leegmaken van de kerk van geld, en bracht een groot bedrag op dat hij gedeeltelijk aan een nieuwe marine besteedde - John werd de stichter van de Engelse marine genoemd - voordat hij toegaf dat de paus een nuttige bondgenoot tegen de Fransen zou zijn en naar een overeenkomst in 1212. John overhandigde toen zijn koninkrijk aan de Paus, die het aan John als vazal gaf voor duizend mark per jaar. Hoewel dit misschien vreemd lijkt, was het echt een sluwe manier om pauselijke steun te krijgen tegen zowel Frankrijk als tegen de rebellenbaronnen van 1215. Tegen het einde van 1214 was het John gelukt zijn bruggen te herstellen met de top van de kerk, maar zijn acties hadden vervreemd veel verder naar beneden en zijn heren. Het woedde ook de kloosterkronieken en schrijvers die historici moeten gebruiken en kan een reden zijn waarom zo veel van de moderne geschiedenissen zo kritisch zijn geweest over Koning John, terwijl de moderne historici steeds meer kritiek afpellen. Nou ja, niet allemaal.

Opstand en Magna Carta

Hoewel veel heren van Engeland ontevreden waren geworden met John, waren er maar een paar tegen hem in opstand gekomen, ondanks de wijdverspreide baronistische ontevredenheid die terugging tot voordat John de troon nam. In 1214 keerde John echter met een leger terug naar Frankrijk en verzuimde enige schade aan te richten, behalve een wapenstilstand, opnieuw in de steek gelaten door aarzelende baronnen en het falen van bondgenoten. Toen hij terugkeerde, nam een ​​minderheid van baronnen de kans om te rebelleren en een charter van rechten te eisen, en toen ze in 1215 Londen konden veroveren, werd John gedwongen in onderhandelingen te zoeken naar een oplossing. Deze gesprekken vonden plaats in Runnymede en op 15 juni 1215 werd een akkoord bereikt over de artikelen van de Baronnen. Later bekend als Magna Carta, werd dit een van de belangrijkste documenten in het Engels, en tot op zekere hoogte westerse, geschiedenis.

Op korte termijn duurde Magna Carta slechts drie maanden voordat de oorlog tussen John en de rebellen doorging. Innocent III steunde John, die hard terugsloeg op het land van de baron, maar hij verwierp een kans om Londen aan te vallen en verspilde in plaats daarvan het noorden. Dit gaf de rebellen de tijd om een ​​beroep te doen op Prins Louis van Frankrijk, een leger te verzamelen en een succesvolle landing te laten plaatsvinden. Terwijl John zich terug trok in het noorden in plaats van tegen Louis te vechten, heeft hij misschien een deel van zijn schatkist verloren en werd hij absoluut ziek en stierf. Dit bleek een zegen voor Engeland toen het regentschap van Johns zoon Henry Magna Carta opnieuw kon uitgeven, waardoor de rebellen in twee kampen werden opgesplitst, en Louis werd al snel uitgeworpen.

nalatenschap

Tot het revisionisme van de twintigste eeuw werd John zelden goed beschouwd door schrijvers en historici. Hij verloor oorlogen en land en wordt gezien als de verliezer door de Magna Carta te geven. Maar John had een scherpe, scherpe geest, die hij goed toepaste op de overheid. Helaas werd dit tenietgedaan door een onzekerheid over mensen die hem konden uitdagen, door zijn pogingen om baronnen te beheersen door angst en schulden in plaats van verzoening, door zijn gebrek aan grootmoedigheid en beledigingen. Het is moeilijk om positief te zijn over een man die generaties van koninklijke expansie heeft verloren, die altijd duidelijk in kaart te brengen is. Kaarten kunnen zorgen voor grimmig lezen. Maar er is weinig dat het verdient om koning John 'slecht' te noemen, zoals een Britse krant deed.