Hoe wordt de 'Tragische Mulat' literaire trope bepaald?

Om de betekenis van de literaire trope 'tragische mulat' te begrijpen, moet men eerst de definitie van mulat begrijpen.

Het is een verouderde en, volgens velen, aanstootgevende term die wordt gebruikt om iemand met een zwarte ouder en een blanke ouder te beschrijven. Het gebruik ervan is vandaag omstreden, gezien het feit dat mulat (Mulato in het Spaans) betekent kleine muilezel (een afgeleide van het Latijn mūlus). De vergelijking van een biraciaal mens met de steriele nakomelingen van een ezel en een paard was al in het midden van de 20e eeuw algemeen aanvaardbaar, maar vandaag wordt om voor de hand liggende redenen als bezwaarlijk beschouwd. Termen zoals biracial, mixed-race of half-black worden meestal gebruikt.

De tragische mulat definiëren

De tragische mulat-mythe dateert uit de 19e-eeuwse Amerikaanse literatuur. Socioloog David Pilgrim crediteert Lydia Maria Child met de lancering van deze literaire trope in haar korte verhalen "The Quadroons" (1842) en "Slavery's Pleasant Homes" (1843).

De mythe richt zich bijna uitsluitend op biraciale individuen, vooral vrouwen, licht genoeg om te slagen voor wit. In de literatuur waren dergelijke mulatten zich vaak niet bewust van hun zwarte afkomst. Dat is het geval in het korte verhaal van Kate Chopin uit 1893"Désirée's Baby" waarin een aristocraat een vrouw van onbekende afkomst trouwt. Het verhaal is echter een draai aan de tragische mulattrope. 

Typisch blanke karakters die hun Afrikaanse afkomst ontdekken, worden tragische figuren omdat ze worden uitgesloten van de blanke samenleving en, dus, de privileges die beschikbaar zijn voor blanken. Radeloos in hun lot als mensen van kleur, tragische mulatten in de literatuur wendden zich vaak tot zelfmoord.

In andere gevallen gaan deze personages over op wit en snijden ze hun zwarte familieleden af ​​om dit te doen. De dochter van een zwarte vrouw met gemengd ras lijdt aan dit lot in de Fannie Hurst-roman 'Imitatie van het leven' uit 1933, die in 1934 een film met Claudette Colbert, Louise Beavers en Fredi Washington voortbracht en een remake met Lana Turner, Juanita Moore en Susan Kohner in 1959.

Kohner (van Mexicaanse en Tsjechische joodse afkomst) speelt Sarah Jane Johnson, een jonge vrouw die er wit uitziet maar de kleurlijn wil overschrijden, zelfs als dit betekent dat ze haar liefhebbende moeder, Annie, moet afwijzen. De film maakt duidelijk dat tragische mulat-personages niet alleen medelijden hebben, maar in sommige opzichten ook een hekel hebben. Terwijl Sarah Jane wordt afgeschilderd als egoïstisch en slecht, wordt Annie afgeschilderd als heilige, en de witte karakters grotendeels onverschillig voor beide van hun worstelingen.

Naast tragisch zijn mulatten in film en literatuur vaak afgeschilderd als seksueel verleidelijk (Sarah Jane werkt in herenclubs), verwijfd of anderszins verontrust vanwege hun gemengd bloed. Over het algemeen hebben deze personages onzekerheid over hun plaats in de wereld. Het gedicht "Cross" van Langston Hughes uit 1926 is hiervan een voorbeeld:

Mijn oude man is een blanke oude man
En mijn oude moeder is zwart.
Als ik ooit mijn blanke oude man heb vervloekt
Ik neem mijn vloeken terug.
Als ik ooit mijn zwarte oude moeder heb vervloekt
En wenste dat ze in de hel was,
Het spijt me voor die slechte wens
En nu wens ik haar het beste.
Mijn oude man stierf in een mooi groot huis.
Mijn moeder stierf in een hut.
Ik vraag me af waar ik ga sterven,
Wit noch zwart zijn?

Meer recente literatuur over raciale identiteit zet het tragische stereotype mulat op zijn kop. Danzy Senna's roman "Caucasia" uit 1998 toont een jonge hoofdrolspeler die voor wit kan slagen maar trots is op haar zwartheid. Haar disfunctionele ouders veroorzaken meer ravage in haar leven dan haar gevoelens over haar identiteit.

Waarom de tragische Mulat-mythe onnauwkeurig is

De tragische mulatmythe zet het idee voort dat miscegenatie (het mengen van rassen) onnatuurlijk en schadelijk is voor de kinderen die door dergelijke vakbonden worden voortgebracht. In plaats van racisme de schuld te geven voor de uitdagingen waar biraciale mensen voor staan, stelt de tragische mulatmythe rasmenging verantwoordelijk. Toch is er geen biologisch argument om de tragische mulat-mythe te ondersteunen.

Biraciale mensen zijn waarschijnlijk niet ziek, emotioneel instabiel of anderszins getroffen omdat hun ouders tot verschillende raciale groepen behoren. Gezien het feit dat wetenschappers erkennen dat ras een sociaal construct is en geen biologische categorie, is er geen bewijs dat biraciale of multiraciale mensen werden 'geboren om gekwetst te worden', zoals vijanden van miscegenation al lang beweren.

Aan de andere kant is het idee dat mensen van verschillende rassen op de een of andere manier superieur zijn aan anderen - gezonder, mooier en intelligenter - ook controversieel. Het concept van hybride kracht of heterosis is twijfelachtig wanneer toegepast op planten en dieren, en er is geen wetenschappelijke basis voor de toepassing ervan op mensen. Genetici ondersteunen in het algemeen het idee van genetische superioriteit niet, vooral omdat dit concept heeft geleid tot discriminatie van mensen uit een breed scala van rassen, etnische en culturele groepen.

Biraciale mensen zijn misschien niet genetisch superieur of inferieur aan welke andere groep dan ook, maar hun aantal groeit in de Verenigde Staten. Kinderen van gemengd ras behoren tot de snelst groeiende bevolking van het land. Een toenemend aantal multiraciale mensen betekent niet dat deze individuen geen uitdagingen hebben. Zolang racisme bestaat, zullen mensen met een gemengd ras te maken krijgen met een vorm van onverdraagzaamheid.