Cultureel conservatisme

Er zijn geen vaste data voor wanneer cultureel conservatisme op het Amerikaanse politieke toneel arriveerde, maar het was zeker na 1987, waardoor sommige mensen geloofden dat de beweging werd gestart door schrijver en filosoof Allan Bloom, die in 1987 Closing of the American Mind schreef , een onmiddellijke en onverwachte nationale bestseller. Hoewel het boek vooral een veroordeling is van het falen van het liberale Amerikaanse universitaire systeem, heeft het kritiek op sociale bewegingen in de VS met sterke culturele conservatieve boventonen. Om deze reden beschouwen de meeste mensen Bloom als de oprichter van de beweging.

Ideologie

Vaak verward met sociaal conservatisme - dat zich meer bezighoudt met het naar voren brengen van sociale kwesties zoals abortus en traditioneel huwelijk - is het moderne culturele conservatisme afgedwaald van de eenvoudige anti-liberalisering van de samenleving die Bloom voorhield. Culturele conservatieven van vandaag houden vast aan traditionele manieren van denken, zelfs ondanks monumentale veranderingen. Ze geloven sterk in traditionele waarden, traditionele politiek en hebben vaak een dringend gevoel voor nationalisme.

Het is op het gebied van traditionele waarden waar culturele conservatieven het meest overlappen met sociale conservatieven (en andere soorten conservatieven, overigens). Hoewel culturele conservatieven vaak religieus zijn, is het alleen omdat religie zo'n grote rol speelt in de Amerikaanse cultuur. Culturele conservatieven kunnen echter worden geassocieerd met elke Amerikaanse subcultuur, maar of ze nu van de christelijke cultuur, de anglo-Saksische protestantse cultuur of de Afrikaanse Amerikaanse cultuur zijn, neigen ze zich nauw aan te sluiten op de hunne. Culturele conservatieven worden vaak beschuldigd van racisme, hoewel hun fouten (als ze naar boven komen) meer xenofoob zijn dan racistisch.

In veel grotere mate dan traditionele waarden, zijn nationalisme en traditionele politiek vooral culturele conservatieven. De twee zijn vaak sterk met elkaar verweven en verschijnen in nationale politieke debatten onder auspiciën van 'immigratiehervorming' en 'bescherming van het gezin'. Culturele conservatieven geloven in "Amerikaans kopen" en verzetten zich tegen de introductie van vreemde talen zoals Spaans of Chinees op interstate borden of geldautomaten.

kritieken

Een cultureel conservatief is misschien niet altijd conservatief in alle andere zaken, en dit is waar critici meestal de beweging aanvallen. Omdat cultureel conservatisme in de eerste plaats niet gemakkelijk wordt gedefinieerd, hebben critici van culturele conservatieven de neiging te wijzen op inconsistenties die niet echt bestaan. Culturele conservatieven zijn bijvoorbeeld grotendeels stil (zoals Bloom was) over de kwestie van homorechten (hun grootste zorg is de verstoring van de beweging met Amerikaanse tradities, niet de homolevensstijl zelf), critici wijzen daarom op dit als tegenstrijdig met de conservatieve beweging als geheel - wat het niet is, omdat conservatisme in het algemeen zo'n brede betekenis heeft.

Politieke relevantie

Cultureel conservatisme in het algemeen Amerikaanse denken heeft in toenemende mate de term 'religieus recht' vervangen, hoewel het niet echt dezelfde dingen zijn. In feite hebben sociale conservatieven meer gemeen met het religieuze recht dan culturele conservatieven. Desalniettemin hebben culturele conservatieven op nationaal niveau aanzienlijk succes gehad, vooral bij de presidentsverkiezingen van 2008, waar immigratie een aandachtspunt van het nationale debat werd.

Culturele conservatieven worden vaak politiek gegroepeerd met andere soorten conservatieven, simpelweg omdat de beweging niet nauw ingaat op "wig" -kwesties zoals abortus, religie en, zoals hierboven opgemerkt, homorechten. Cultureel conservatisme dient vaak als lanceerplatform voor nieuwkomers in de conservatieve beweging die zichzelf "conservatief" willen noemen, terwijl zij bepalen waar zij staan ​​ten aanzien van de "wedge" -kwesties. Als ze eenmaal in staat zijn hun overtuigingen en attitudes te definiëren, stappen ze vaak weg van cultureel conservatisme en in een andere, strakker gerichte beweging.