Admiraal David G. Farragut Hero of the Union Navy

David Farragut - Geboorte en vroege leven:

David Glasgow Farragut, geboren op 5 juli 1801, in Knoxville, TN, was de zoon van Jorge en Elizabeth Farragut. Jorge, een Minorcaanse immigrant tijdens de Amerikaanse revolutie, was zowel koopman-kapitein als cavalerieofficier in de militie van Tennessee. Jorge noemde zijn zoon James bij de geboorte en verhuisde al snel het gezin naar New Orleans. Terwijl hij daar woonde, hielp hij de vader van toekomstige Commodore David Porter. Na de dood van de oudere Porter bood de commodore aan de jonge James te adopteren en hem op te leiden als marineofficier in dankbaarheid voor de diensten die hij aan zijn vader had verleend. Als erkenning hiervan veranderde James zijn naam in David.

David Farragut - Early Career & War of 1812:

Door lid te worden van de Porter-familie, werd Farragut pleegbroers met de andere toekomstige leider van de Union Navy, David Dixon Porter. Hij ontving het bevel van zijn midshipman in 1810, ging naar school en zeilde later aan boord van USS Essex met zijn geadopteerde vader tijdens de oorlog van 1812. Cruisen in de Stille Oceaan, Essex gevangen verschillende Britse walvisvaarders. Midshipman Farragut kreeg het bevel over een van de prijzen en voer deze naar de haven voordat hij zich weer aansloot Essex. Op 28 maart 1814, Essex verloor zijn belangrijkste topmast bij het verlaten van Valparaiso en werd gevangen genomen door HMS Phoebe en Cherubijn. Farragut vocht dapper en raakte gewond in de strijd.

David Farragut - Naoorlogs en persoonlijk leven:

Na de oorlog ging Farragut naar school en maakte twee cruises naar de Middellandse Zee. In 1820 keerde hij terug naar huis en slaagde voor het examen van zijn luitenant. Toen hij naar Norfolk verhuisde, werd hij verliefd op Susan Marchant en trouwde met haar in 1824. De twee waren zestien jaar getrouwd toen ze stierf in 1840. Door verschillende functies te bewegen, werd hij bevorderd tot commandant in 1841. Twee jaar later werd hij trouwde met Virginia Loyal van Norfolk, met wie hij een zoon zou krijgen, Loyall Farragut, in 1844. Met het uitbreken van de Mexicaans-Amerikaanse oorlog in 1846 kreeg hij het bevel over USS Saratoga, maar zag geen grote actie tijdens het conflict.

David Farragut - War Looms:

In 1854 werd Farragut naar Californië gestuurd om een ​​marinewerf op te richten op Mare Island in de buurt van San Francisco. Hij werkte vier jaar en ontwikkelde de werf tot de belangrijkste basis van de Amerikaanse marine aan de westkust en werd gepromoveerd tot kapitein. Toen het decennium ten einde liep, begonnen de wolken van de burgeroorlog te verzamelen. Farragut was een Zuiderling van geboorte en woonplaats en besloot dat als er een vreedzame scheiding van het land zou plaatsvinden, hij zou overwegen in het zuiden te blijven. Wetende dat zoiets niet zou worden toegestaan, verklaarde hij zijn trouw aan de nationale overheid en verhuisde zijn familie naar New York.

David Farragut - Capture of New Orleans:

Op 19 april 1861 verklaarde president Abraham Lincoln een blokkade van de zuidelijke kust. Om dit bevel af te dwingen, werd Farragut gepromoveerd tot Flag Officer en aan boord van USS gestuurd Hartford om begin 1862 leiding te geven aan het West Gulf Blockading Squadron. Farragut kreeg de opdracht om Zuidelijke handel te elimineren en kreeg ook orders om te opereren tegen de grootste stad van het Zuiden, New Orleans. Farragut verzamelde zijn vloot en een vloot van mortierboten aan de monding van de Mississippi en verkende de nadering van de stad. De meest formidabele obstakels waren Fort Jackson en St. Philip, evenals een vloot van verbonden kanonneerboten.

Na de forten te hebben benaderd, beval Farragut de mortierboten, onder bevel van zijn stiefbroer David D. Porter, op 18 april het vuur te openen. Na zes dagen bombardement en een gedurfde expeditie om een ​​ketting over de rivier te rekken, beval Farragut de vloot om vooruit te komen. Stoomend op volle snelheid, rende het squadron langs de forten, vuurde de kanonnen op en bereikte veilig de wateren daarachter. Met Union-schepen achter hen capituleerden de forten. Op 25 april verankerde Farragut New Orleans en accepteerde de overgave van de stad. Kort daarna arriveerde infanterie onder majoor generaal Benjamin Butler om de stad te bezetten.

David Farragut - River Operations:

Gepromoveerd tot admiraal, de eerste in de geschiedenis van de VS, voor zijn gevangenneming van New Orleans, begon Farragut de Mississippi met zijn vloot op te dringen, waarbij hij Baton Rouge en Natchez veroverde. In juni leidde hij de Zuidelijke batterijen in Vicksburg en maakte contact met de Westelijke Flotilla, maar was niet in staat om de stad te nemen vanwege een gebrek aan troepen. Terugkerend naar New Orleans kreeg hij het bevel terug te stomen naar Vicksburg ter ondersteuning van majoor generaal Ulysses S. Grant's inspanningen om de stad te veroveren. Op 14 maart 1863 probeerde Farragut zijn schepen te laten varen door de nieuwe batterijen in Port Hudson, LA, met slechts Hartford en USS Albatros slagen.

David Farragut - Fall of Vicksburg en Planning voor mobiel:

Met slechts twee schepen begon Farragut te patrouilleren in de Mississippi tussen Port Hudson en Vicksburg, waardoor werd voorkomen dat waardevolle voorraden Zuidelijke troepen bereikten. Op 4 juli 1863 beëindigde Grant met succes zijn belegering van Vicksburg, terwijl Port Hudson op 9 juli viel. Met de Mississippi stevig in handen van de Unie richtte Farragut zijn aandacht op de zuidelijke haven van Mobile, AL. Een van de grootste overgebleven havens en industriële centra in de Confederatie, werd Mobile verdedigd door Forts Morgan en Gaines aan de monding van Mobile Bay, evenals door geconfedereerde oorlogsschepen en een groot torpedo (mijn) veld.

David Farragut - Battle of Mobile Bay:

Farragut verzamelde veertien oorlogsschepen en vier ijzeren monitoren voor Mobile Bay en wilde op 5 augustus 1864 aanvallen. Binnen de baai had de Confederate Adm. Franklin Buchanan de ijzeren CSS Tennessee en drie kanonneerboten. Op weg naar de forten leed de Unievloot het eerste verlies toen de monitor USS Tecumseh sloeg een mijn en zonk. Het schip zien dalen, USS Brooklyn zweeg en stuurde de Unie-lijn in verwarring. Zich vastbinden aan Hartford's Rigging om over de rook te kijken, riep Farragut uit: "Verdomme de torpedo's! Volle kracht vooruit!" en leidde zijn schip de baai in met de rest van de vloot die volgde.

De Unievloot vloog zonder verlies door het torpedoveld en stortte de baai in om de strijd aan te gaan met de schepen van Buchanan. De schepen van Farragut verdreven de Confederate gunboats en sloten op CSS Tennessee en sloeg het rebellenvaartuig in onderwerping. Met Union-schepen in de baai gaven de forten zich over en begonnen militaire operaties tegen de stad Mobile.

David Farragut - End of the War and Aftermath

In december, toen zijn gezondheidstoestand faalde, beval de marine-afdeling Farragut naar huis voor een rustpauze. Aangekomen in New York, werd hij ontvangen als een nationale held. Op 21 december 1864 promoveerde Lincoln Farragut tot vice-admiraal. De volgende april keerde Farragut terug naar zijn dienst aan de James River. Na de val van Richmond kwam Farragut de stad binnen, samen met generaal generaal George H. Gordon, vlak voor de aankomst van president Lincoln.

Na de oorlog creëerde het Congres de rang van admiraal en promoveerde onmiddellijk Farragut naar de nieuwe rang in 1866. Verzonden over de Atlantische Oceaan in 1867, bezocht hij de hoofdsteden van Europa waar hij met de hoogste eer werd ontvangen. Bij thuiskomst bleef hij in dienst ondanks de afnemende gezondheid. Op 14 augustus 1870 stierf Farragut tijdens zijn vakantie in Portsmouth, NH op 69-jarige leeftijd aan een beroerte. Begraven op de Woodlawn Cemetery in New York marcheerden meer dan 10.000 zeelieden en soldaten in zijn begrafenisstoet, waaronder president Ulysses S. Grant.